ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ကိုယ္တိုင္ေရးအတၳဳပၸတၱိ

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ကိုယ္တိုင္ေရးအတၳဳပၸတၱိ
***************************************
အခ်ိန္ကား ၁၉၁၅ ခု ေဖေဖာ္၀ါရီလျဖစ္၍ ပဌမကမာၻစစ္ႀကီး၏
ဒုတိယႏွစ္ထဲမွာပင္ျဖစ္ေပသည္။ ထိုအခ်ိန္၊ ထိုအခါကား ဂ်ာမနီသည္ ေရငုတ္
သေဘၤာမ်ားျဖင့္ ၿဗိတိသွ်ေရတပ္တုိ႔အား အႀကီးအက်ယ္ဒုကၡေပး ေနသည့္
အခ်ိန္အခါျဖစ္ေလသည္။ အေနာက္စစ္မ်က္ႏွာျပင္ဟုေခၚေသာ ျပင္သစ္ႏွင့္
ဂ်ာမဏီတို႔ စစ္ခင္းရာ မ်က္ႏွာ ၌ကား၊ ပဌမအႀကိမ္တုိက္ပြဲႀကီးမ်ားမ်ာ
မၿပီးမဆံုးႏုိင္ေသာ ေသာင္တင္ေရမက် ေရွ႕မတိုး ေနာက္မဆုတ္ အေျခအေန
ပင္ရွိေလသည္။
အေရွ႕မ်က္ႏွာျပင္ဟုေခၚေသာ ႐ုရွားစစ္ခင္းရာ မ်က္ႏွာမွာ ကား
မဆူးရိယာ ႏွင့္ ၀ါဇနစ္ဇူစစ္ပြဲႀကီး ျဖစ္ပြား လ်က္ ရွိၾကေလသည္။ ထိုႏွစ္
ေဖေဖာ္၀ါရီ ၁၃ရက္ေန႔၊ ၁၂၇၆ ခု၊ တေပါင္းလဆန္းတစ္ရက္ စေနေန႔
နံနက္လင္းအားႀကီးအခ်ိန္တြင္ ကၽြန္ေတာ္သည္ လူ႔ျပည္ကို ပဌမဆံုး ေရာက္ရွိ
လာခဲ့ရေပသည္။ ေဖေဖာ္၀ါရီ ၁၃ရက္ေန႔ကား၊ နာမည္ေက်ာ္ နကၡေဗဒင္ ဆရာႀကီး
ကီ႐ို၏ေဟာေျပာခ်က္အရဆိုလွ်င္ တုိင္းျပည္ တစ္ျပည္ ၏ အစိုးရ ထီးနန္း တို႔ကို
ၿဖဳိဖ်က္ႏုိင္စြမ္းေသာသူ မ်ားကို ေမြးဖြားတတ္ေသာဇာတာဟု ေဟာထား
ေလသည္။ ထိုေန႔တြင္ ေမြးဖြားေသာ ကၽြန္ေတာ္မွာ သူပုန္ေလာင္းကေလး
ျဖစ္သည္ကို ထိုအခါက မည္သူမွ် ထူးထူးျခားျခား ထည့္သြင္း
စဥ္းစားျခင္းမျပဳခဲ့ၾကေခ်။ ကၽြန္ေတာ္ ေမြးဖြားလာာသည္ႏွင့္ ပတ္သက္၍ ကၽြန္ေတာ္၏
ဇာတာနာမည္မွာ (ထိန္လင္း)ျဖစ္ေလသည္။ သုိ႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ့အထက္ အစ္ကို
ကိုေအာင္သန္းႏွင့္ နာမည္လုိက္ေအာင္ "ေအာင္ဆန္း"ဟုေခၚတြင္ ခဲ့ေလသည္။
ေမြးဖြားစဥ္က ကၽြန္ေတာ္ မထူးဆန္းလွေသာ္လည္း ထုိင္ႏုိင္ထႏုိင္ေသာ
ကေလးဘ၀မွစ၍ ကၽြန္ေတာ္သည္ ထူးျခားခဲ့သည္။ ဂြက်ခဲ့သူျဖစ္ခဲ့ေလသည္။
ကၽြန္ေတာ္ ငယ္ငယ္တုန္း က ေတာ္ေတာ္နဲ႔ စကား မေျပာတတ္ရကား၊
လူႀကီးမိဘမ်ားမွာ ဆြံ႕အ၍ပင္ေနသလားဟု စိုးရိမ္ေၾကာင့္ၾကခဲ့ရသည္ဟု သိရ
ေလသည္။ အနာအဖ်ားထူသည္။ အစားၾကဴးသည္။ အမဲ၊ သား၊ ငါးကို
အလြန္ႀကဳိက္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ ၏ မိခင္ ေစ်း၀ယ္သြားရာ ရံဖန္ရံခါ ကၽြန္ေတာ့္ကို
ခ်ီ၍သြားေလသည္။
တစ္ခါေသာ္ အမဲသားစိမ္း ကို အတင္းလု၍စားမည္ျပဳသည္ဟု
ကၽြန္ေတာ့္မိခင္ကျပန္၍ ေျပာသျဖင့္ သိရ ေပသည္။ လူ႐ိုင္းဘ၀ က ကၽြန္ေတာ္
လာသလားမသိ၊ ယေန႔အထိ လူ႐ိုင္းသေဘာမ်ိဳးေနခ်င္သည့္ စိတ္ထားမ်ား
ရွိသည္။ ရံဖန္ရံခါ လူယဥ္ေက်းမ်ား ႏွင့္ အသားမက်ခဲ့ေခ်။ မ်က္စိေနာက္
ျမင္ျပင္းကပ္ လာသည္။ ထိုအခါ လူယဥ္ေက်းမ်ား ႏွင့္ ငါလူ႐ိုင္းဟု
ဇာတိခြဲပစ္ခ်င္သည့္စိတ္မ်ားရွိသည္။ လူ႐ုိင္းကား ၾကမ္း၏။ ခက္ထန္၏။ သို႔ေသာ္
ျဖဴးေျဖာင့္၏။ တည္ၾကည္၏။ လြတ္လပ္၏။ က်န္းမာ၏။ သန္စြမ္း၏။ ငါ့ျမင္း
ငါ့စုိင္း ေညာင္ကုိင္း ေရာက္ေရာက္ဆိုသည္ကိုိ ကၽြန္ေတာ္ႀကဳိက္၏။
ကၽြန္ေတာ္၏စိတ္တြင္ အင္မတန္ စိုျပည္လတ္ဆတ္ေသာ ဘ၀ဟု
ယူဆသည္။ ဗမာျပည္ရွိသည့္လူသည္ လူ႐ုိင္းမ်ဳိး ဘ၀ေရာက္ခ်င္ ေရာက္သြား
ပါေစ။ လြတ္လပ္ခ်မ္းသာစြာ ေခါင္းေထာင္ေနႏုိင္မည္ဆိုလွ်င္ မလြတ္လပ္ေသာ
လူ႔ယဥ္ေက်းဘ၀ထက္ ကၽြန္ေတာ္ အဆတစ္ရာႀကဳိက္သည္။ ႏွစ္သက္သည္။
စိမ္းလန္း စိုေျပက်ယ္ျပန္႔ေသာ လြင္ျပင္႐ုိင္းေပၚ တြင္ လက္ပန္းေပါက္ခတ္၍
လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ျမဴးတူး ေအာ္ဟစ္ လိုသည္။
ငယ္ငယ္တံုးက ကၽြန္ေတာ္ အတီးအမႈတ္၊ အကအခုန္ အေတာ္
၀ါသနာပါ၏။ အထူးသျဖင့္ ဆုိင္းတီး အေတာ္ ၀ါသနာပါသည္။ စာပြဲျဖစ္ေစ
ေခါက္စရာေတြ႕လွ်င္ အၿမဲေခါက္ေလ့ရွိရာ ကၽြန္ေတာ္၏လက္မွာ ယေန႔တုိင္
အခ်ိန္မွန္မွတ္ လက္ရည္ကြဲက်ခဲ့ေလသည္။ သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္ အနည္းငယ္
ႀကီးျပင္းလာ သည့္ ႏွင့္ လူႀကီးမိဘမ်ားက ကၽြန္ေတာ္အား အတီးအမႈတ္၀ါသနာကို
ခြင့္မျပဳ။ နဂိုက ၀ါသနာမဟုတ္၍ လားမသိ။ ယခု စိတ္မ်ဳိး ေပ်ာက္သေလာက္
ရွိခဲ့သည္။
ကၽြန္ေတာ္ကား ငယ္ငယ္ကေလးက ယေန႔တုိင္ လူေရာ၊ စိတ္ေရာ၊
ေျပာ့ေျပာင္းသည္ဆုိသည့္အခ်က္ကို သက္သက္ နားမလည္ခဲ့၊ နားလည္ရန္လည္း
မႀကဳိးစားခဲ့၊ ႀကဳိးလည္း မႀကဳိးစားခ်င္၊ ကၽြန္ေတာ္ကား စကား ေျပာလွ်င္
မဖြယ္ရာမယဥ္ေက်း၊ အသက္ ရွစ္ႏွစ္ထဲေရာက္၍ ေက်ာင္းေနသည့္အခ်ိန္၌ပင္
ဘုန္းႀကီးကို ဘုန္းႀကီး စကားႏွင့္မေလွ်ာက္တတ္၊ အမူ အရာလည္း ၾကမ္း၏။
အလုိက္လည္း မသိ။ ညစ္လည္း ညစ္ပတ္သည္။ ကုိယ့္စည္းကမ္း ဟူ၍လည္း
တစ္ခုမွ်မရွိ။ အသက္ေလး၊ ငါး၊ ေျခာက္ႏွစ္တုိင္ေအာင္ ညအိပ္ရာ တြင္ ေသးပါ၏။
မီးဖိုကို ညညရွိခုိး၍ "အရွင္စဖိုည၊ ကၽြန္ေတာ္မ်ဳိးေန႔ဟုဆိုခဲ့ရသည္ကို အမွတ္ရ
ေသးသည္။ အသက္ ဆယ့္ငါးႏွစ္ထဲေရာက္ သည့္အခါ၌ပင္ အျခားအိမ္တစ္အိမ္၌
တည ေသးပါဘူး ေသးသည္။ ထိုအခါကား ကၽြန္ေတာ္သည္ ေရနံေခ်ာင္းၿမဳိ႕
အမ်ဳိးသားအထက္တန္းေက်ာင္းမွာ ေျခာက္တန္းေအာင္၍ ခုႏွစ္တန္း အ၀င္
ေက်ာင္းအ ျပန္ျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္၏အစ္ကို အႀကီးဆံုးမွာလည္း ၎ႏွစ္တြင္
ဘီအက္-စီ သခ်ၤာဂုဏ္ထူးတန္း ကို ေအာင္ခဲ့၍ ေရနံေခ်ာင္း
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ေက်ာင္းတြင္ မိမိေက်ာင္းေဟာင္း ျဖစ္သည့္ အတုိင္း ေက်ာင္းဆရာ
၀င္ေရာက္လုပ္ကိုင္ရန္ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္အတူပါလာခဲ့ေပသည္။ ထိုအခါ ေရနံေခ်ာင္း
ၿမဳိ႕သုိ႔ နတ္ေမာက္မွ သြားသည့္နည္းမွာ ေတာင္တြင္းႀကီးၿမဳိ႕သုိ႔ ရထားစီး၊
ေတာင္တြင္းႀကီးမွ မိေခ်ာင္းရဲ သို႔ ကားစီး၊ မိေခ်ာင္း ရဲမွ ေရနံေခ်ာင္းသို႔
သေဘၤာစီးရေလသည္။
၂-ရက္ၾကာေလသည္။ ေနာက္၌ကား ေက်ာက္ပန္းေတာင္း မွတစ္ဆင့္
မီးရထားတစ္တန္၊ ေမာ္ေတာ္ကား တစ္တန္ သြား၍ ေရနံေခ်ာင္းသုိ႔
ေန႔ခ်င္းေပါက္ေလသည္။ ထိုႏွစ္ တြင္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔မေကြးမွတစ္ဆင့္ သြား
ၾကသည္။ မေကြးၿမဳိ႕တြင္ အပ်ဳိေပါက္စ ခပ္ေခ်ာေခ်ာ မိန္းက ေလးရွိေသာ
အစ္ကိုျဖစ္သူအိမ္တြင္ တည္းခို ၾကသည္။ လူပ်ဳိေပါက္စျဖစ္ေသာ ကၽြန္ေတာ္မွာ
တစိမ္းတရံ ဆန္ အိမ္တြင္မ ေနတတ္၊ အထူး ရွက္ တတ္သည္။
မိန္းကေလးႏွင့္ဆိုလွ်င္ သာ၍ပင္ ရွက္တတ္သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ညအိပ္ခါနီး
ရွက္လြန္း၍ ေသး မေပါက္မိရာ၊ ညအိပ္သည့္အခါ မေအာင့္ႏိုင္ေတာ့ဘဲ ေသးပါ
က်ေလသည္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ပါၿပီးမွ သိေပသည္။ ဤမွ် ကၽြန္ေတာ္သည္
မသိမ္ေမြ႕၊ ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမမ်ားထဲတြင္ ကၽြန္ေတာ္ အငယ္ဆံုး ျဖစ္၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔အိမ္ စံခ်ိန္ႏွင့္ၾကည့္လွ်င္ ကၽြန္ေတာ္
အလိုလိုက္ခံရဆံုးျဖစ္၏။ အဆုိးဆံုးဟုလည္း အိမ္နားနီးခ်င္းပါမက ရြာနီးနားခ်င္း
မ်ားကပါ အသိအမွတ္အျပဳခံရ၏။
ကၽြန္ေတာ္၏အထက္ အစ္ကို ကိုေအာင္သန္း ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္မွာ
အသက္သံုးႏွစ္ခြဲေလးႏွစ္မွ်သာ ကြာ၏။ သူႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ကား ငယ္ငယ္က
ရန္ျဖစ္ဘက္ျဖစ္၏။ သူကား လက္ျမန္၏။ ကၽြန္ေတာ္ကား အားႀကီး ၏။
မခ်ိန္မဆလက္လြယ္စပါယ္ လုပ္တတ္သည္။ သူကား ႏု၏။ မင္းသားက်ေခ်သည္။
ကၽြန္ေတာ္ကား ၾကမ္း၏။ သူသည္ အစားအေသာက္အေနအထုိင္မွစ၍
သပ္ယပ္၏။ အစားဆိုလည္း အစားတုိင္းမစား။ စားေသာက္ ေနသည့္အခါ
ေျမႀကီးေပၚသို႔က်သြားလွ်င္ သူသည္ မစားေတာ့ေခ်။ ကၽြန္ေတာ္ကား က်သြား
ေသာအစာ ကို ဖုတ္ဖတ္ခါ၍စားႏုိင္လွ်င္ ေကာက္စား၏။ သူကား အ၀တ္မ်ားကို
သပ္သပ္ရပ္ရပ္၀တ္ တတ္၏။ ကၽြန္ေတာ္ကား မ၀တ္တတ္ ျမန္ျမန္ညစ္ေအာင္
ျဖစ္ကတတ္ဆန္း၀တ္တတ္၏။
သူသည္ ေျမ ႀကီးႏွင့္ၾကမ္းမ်ားေပၚတြင္ မည္သည့္အခါမွ် တံုးလံုးမလွဲ၊
ကၽြန္ေတာ္ကား ႀကိမ္ဖန္မ်ားစြာ လွဲဘူး ၏။ သူ ကား ပါး၏။ လွ်င္သည္၊
ကၽြန္ေတာ္ကား ထူ၏။ အ၏။ ကၽြန္ေတာ္၏ၿမဳိ႕ကား ရြာသာသာ ေတာအရပ္ ျဖစ္
သည္။ ကၽြန္ေတာ္ငယ္စဥ္က ယခုထက္ပင္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔အရပ္မွာ ေတာက်၏။
ထိုအခါက (ကလီဖာ) ေခၚ ဆံပင္ညႇပ္ကုလားတစ္ေယာက္တေလသာရွိ၏။
သို႔ျဖစ္ရာ ၎ကလီဖာမွာ လက္မလည္၊ ကၽြန္ေတာ္ တုိ႔အား ေခါင္းတံုးရိတ္ရန္
တစ္ခါတစ္ခါ ရိတ္တတ္သည့္ အိမ္နီးနားခ်င္းတုိ႔ကို ခုိင္းရေလသည္။ တခါ တခါ ကၽြန္ေတာ့္ဘခင္ ကိုယ္တုိင္ရိပ္ေပးေလသည္။ ကၽြန္ေတာ္၏ဘခင္ကား
ယခုကြယ္လြန္သည္မွာ ၁၅ႏွစ္ ေက်ာ္လြန္ေလၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္၏ဘခင္သည္
ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္အမူအရာ အေတာ္ဆင္သည္။
တေန႔ေန၍ စကားတစ္ခြန္းမေျပာ။ မ်က္ႏွာထားဆိုး၏။ ဆိုးရသည့္ထဲ
ေက်ာက္ေပါက္မမ်ားလည္း ရွိ၏။ ေလာကြတ္ မရွိ၊ ဟန္မရွိ၊ ဘာသိဘာသာ
ေနတတ္သည္။ အကိုင္အတြယ္၊ အသြားအလာ အမူအရာ ၾကမ္းတမ္း၏။
ျငင္းမိလွ်င္ ေလွ်ာ့မေပးတတ္။ သုိ႔ေသာ္ စိတ္ႏွလံုးကား အထူး ေျဖာင့္စင္း၏။
စကားတည္၏။ အပိုမေျပာ၊ ထုိ႔ေၾကာင့္ ေရွ႕ေနစာေမးပြဲ ၀င္ထားေသာ္လည္း
ေရွ႕ေနလုိက္၍စားသည္ကို ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ မမွတ္မိ။ ယာလုပ္ကုန္ကူး ေငြေခ်း၍သာ
စီးပြားျဖစ္၏။ စီးပြားျဖစ္ျခင္းမွာလည္း ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ မိခင္၏ဒိုးတူေဘာင္ ဘက္
ကူညီမႈေၾကာင့္ပင္ျဖစ္ေလသည္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔အား အျခားသူတစ္ဦးက ေခါင္းရိတ္
ေပးလွ်င္ အင္မတန္ ညင္သာ၏။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေဘေဘကား ဒါးမထက္ထက္ကို
ေကာင္းေကာင္း မေသြးဘဲ အတင္းတြန္းခ်၍ ရိတ္ခ်၏။
အထူး ပင္ ေခါင္းရည္နာ၏။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔သည္ ၎ေခါင္းရိတ္မည့္အခါ
ရြံ႕ ၏။ တြန္႔၏။ သို႔ေသာ္ ေခါင္းရိတ္သည့္ အခါတုိင္း ကၽြန္ေတာ့္အစ္ကိုကား
အၿမဲငို၏။ ငိုတုိင္း ေခါင္းပုတ္ခံရ ၏။ ကၽြန္ေတာ္ကား မငို၊ က်ိတ္ခံ ၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္
ေခါင္းပုတ္ လြတ္သည္။ ကၽြန္ေတာ့္အစ္ကိုကား စိတ္ျမန္ ၏။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔
ညီအစ္ကို ေလးေယာက္ရွိသည့္အနက္၊ ဒုတိယအစ္ကိုႀကီး ကိုေနေအာင္ သာလွ်င္
စိတ္ရွည္၍သိမ္ေမြ႕၏။ တသက္ပတ္လံုး မည္သူႏွင့္မွ် ရန္မျဖစ္ခဲ့ဘူးေခ်။
ကၽြန္ေတာ္ကား စိတ္ရြတ္၏။ ကၽြန္ေတာ့အစ္ကို ကိုေအာင္သန္း ကား၊ သူမ်ားအေၾကာမခံ၊ သူကသာ ဦးေအာင္ေၾကာခဲ့သည္ ကၽြန္ေတာ္ကား သူမ်ား
အေၾကာ ခံရ၏။
ေျမႇာက္လို႔ ေျမႇာက္မွန္းမသိ၊ ေခ်ာက္လို႔ ေခ်ာက္မွန္းမသိ ထံုေပေပ
အလြန္ႏုိင္၏။ တခါေသာ္ ဆယ္မုိင္ခန္႔ အကြာ ရြာတရြာ သုိ႔
ကၽြန္ေတာ့္မိဘမ်ားႏွင့္လုိက္သြား၍ သူႀကီး အိမ္တြင္ တည္းခိုေနစဥ္ ထိုရြာမွ
ရြယ္တူေလာက္ ကေလးတစ္ေယာက္က ကၽြန္ေတာ့္အားေျမႇာက္၍ "ဗိုလ္ႀကီး၊
ဗိုလ္ႀကီး"ဟုေခၚရာ၊ ကၽြန္ေတာ့္ မွာ မ်ားစြာသေဘာက်ကာ ထန္းလ်က္အျဖဴဆုတ္
ကို ေခၚ တုိင္း၊ ေခၚတုိင္း ေပးခဲ့ေလသည္။ ကၽြန္ေတာ္ သည္ လိမ္လည္ေလ့မရွိ။
မလိမ္တတ္၊ လိမ္မိခဲ့ေသာ္လည္း ခဏခ်က္ျခင္း ေျဖာင့္ခ်က္ေပး၏။

ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ေနသည့္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာ ဥပုသ္ေန႔တုိင္းပိတ္ သည္။
သုိ႔ေသာ္ ေယာက်္ားကေလးမ်ားမွာ ဥပုသ္ေန႔ပင္ျဖစ္ေသာ္လည္း ေက်ာင္းသို႔
သြားရ၍ ေရခပ္၊ ျမက္ႏႈတ္လုပ္ရသည္။ တေန႔ေသာ္ ေန႔ခင္းတြင္ ေက်ာင္းသား မ်ား
အလုပ္မရွိ၍ "အလုပ္မရွိလွ်င္ အိပ္ေန ၾက၊ မကစားၾကနဲ႔"ဟု ဘုန္းႀကီးက အမိန္႔ရွိ
ေလသည္။ အားလံုးေက်ာင္းသားမ်ားက "မအိပ္ခ်င္ဘူးလား" ဟုေမးေသာအခါ
မအိပ္ခ်င္ ၾကေသာ္လည္း အိပ္ခ်င္ သည္ဟု ဘုန္းႀကီးအလိုက် ေလွ်ာက္ၾကသည္။
ကၽြန္ေတာ္အား ဘုန္းႀကီးက "ေအာင္ဆန္း ေကာ မအိပ္္ခ်င္ ဘူးလား"ဟု
အထူးတလည္ေမးရာ ကၽြန္ေတာ္က "မအိပ္ခ်င္ပါဘုရား"ဟု ျပန္ေလွ်ာက္ရာ
ဘုန္းႀကီး ကား ၿပံဳး၍ ေနေလေတာ့သည္။
ကၽြန္ေတာ္ သည္ ငယ္စဥ္က ေခ်ာင္တစ္ေခ်ာင္တြင္ကပ္၍ မႈိင္ေတြကာ
စဥ္းစား၍ေနေသာ္လည္း ေန တတ္သည္။ ခေလး ႏွင့္ မလုိက္ အမ်ားအားျဖင့္ ဣေႁႏၵႀကီးသည္။ ကစားခုန္စားဆိုလွ်င္ မ်ားစြာမေလ့ က်င့္။ သို႔ေသာ္ ကစားသည့္
အခါ ၾကမ္းတမ္း၏။ ၾကမ္းတမ္းေသာ ကစားမ်ဳိးမွ ႏွစ္သက္သည္။ တြတ္တိုး ျခင္း၊
ၾကည္းသား ႐ုိက္ျခင္း စသည္တုိ႔ကို ၀ါသနာပါသည္။ ျခင္းလံုးခတ္ျခင္းကိုကား
မႀကဳိက္၊ ရြရြကေလး လုပ္ရေသာ အလုပ္ ဆိုလွ်င္ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္မျဖစ္။
အခ်ဳပ္ဆိုရလွ်င္ ကၽြန္ေတာ္၏ကေလးဘ၀မွာ ခ်ီးမႊမ္း စရာ အလြန္နည္း၏။
ညစ္ပတ္ေပေရ ႐ွဳိေျမာင္ေခ်ာက္ေစာင္းကဲ့သို႔ အဖုအထစ္အျပစ္အနာအဆာမ်ား
သည္။
စိမ္းလန္း စိုေျပညီညာေသာ ျမက္ခင္းသဘြယ္ မြခ်င္စရာ မဟုတ္ေပ။
အသက္ဆယ္ႏွစ္ခန္႔ အထိ အနာေရာဂါ ကင္းသည္ဟူ၍ မရွိ ေသလုမတတ္
အႀကိမ္ႀကိမ္ျဖစ္ခဲ့ဘူး၏။ ၀ဲနာအႀကီးအက်ယ္ စိုခဲ့ဘူး၏။ ထိုအခါ ကၽြန္ေတာ္သည္
ဘယ္ေတာ့မ်ားမွ ငါ က်န္းက်န္းမာမာ အၿမဲေနပါမည္နည္းဟု တမ္းတမိသည္။
ကၽြန္ေတာ္ သည္ ထိုကေလးဘ၀တြင္ပင္ သူပုန္စိတ္ထားရွိေလသည္။
အႀကံႀကီးသူျဖစ္ေလ၏။ ဗမာ ျပည္အ ား အဂၤလိပ္လက္မွ ျပန္ရရန္ သူပုန္ထနည္း
အမ်ဳိးမ်ဳိးစဥ္းစားခဲ့ဘူးေလသည္။ တခါတရံလည္း ဟုတ္တိ ပတ္တိ စိတ္ကူး၏။
တခါတခါလည္း ျပဒါးရွင္လံုးစသည္မ်ားကို ရွာေဖြလိုေသာ စိတ္မ်ားေပၚ ေပါက္၏။
ျပဒါးရွင္လံုးစေသာ အစြမ္းအားျဖင့္ ဗမာျပည္ကို ကယ္တင္လုိ၏။
ကၽြန္ေတာ္ ရန္မျဖစ္တတ္။ သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္သည္
သတိၱထူးခၽြန္သည္ဟု မဆိုႏုိင္၊ ငယ္ငယ္က တေစၦ အလြန္ေၾကာက္တတ္ သည္။
ရန္ျဖစ္ခဲ၏။ ကၽြန္ေတာ့္အစ္ကို ဦးေအာင္သန္းကား ခဏခဏရန္ျဖစ္၏။ ဦးေအာင္
႐ုိက္ႏွက္၍ အိမ္ေျပးလာခဲ့၏။ သို႔ႏွင့္ မၾကာမၾကာ အတုိင္ခံရ၍ မိဘမ်ား အ႐ုိက္ခံရ၏။ ကၽြန္ေတာ္ကား ဤကဲ့သုိ႔ မျဖစ္ဘူး။ ရန္တစ္ခါသာ အႀကီးအက်ယ္
ျဖစ္ဘူးသည္။ ထိုအခါ လူခ်င္းလည္း ထိုးသတ္ ပုတ္ခတ္ စဥ္က ကၽြန္ေတာ္က
ႏုိင္၏။ လူခ်င္းျဖန္ေျဖသည့္အခါ မေရွာင္မတိမ္း ထံုေပေပေနသျဖင့္ ခံုဘိနပ္ ႏွင့္
အေပါက္ခံရ၍ ေခါင္းေပါက္ဘူး၏။ ထိုအခါမွ ကၽြန္ေတာ္၏ရန္ျဖစ္ဘက္ကို
လုိက္ေလရာ ေခါင္းမူး၍မမွီ၊ ထိုးလုိက္ သည့္ အခ်ိန္ထိကား သတိၱေကာင္းပါ၏။
ေခါင္းမူးလာ၍ ေခါင္းစမ္းၾကည့္ရာ ေသြးေတြျမင္သျဖင့္ ေခါင္း ေပါက္မွန္း
သိေသာအခါ ကၽြန္ေတာ္ ငိုေလေတာ့သည္။ သတိၱ ေခသြားေလေတာ့သည္။
ရြယ္တူကေလးခ်င္းမ်ား အေပၚတြင္ တခါတေလ အႏုိင္က်င့္ ခ်င္သည့္
စိတ္ကားရွိေလသည္။ တစ္ခါတြင္ကား ဘုန္းႀကီး ေက်ာင္းေနစဥ္ နဘူးသားမ်ားကို
ၾကက္ေတာင္ စုိက္၍ ၾကက္ေတာင္႐ုိက္ကစားေနရင္းမွ ေက်ာင္းသား
ႏွစ္ေယာက္ရန္ျဖစ္ရာ ေက်ာင္းသား တစ္ေယာက္ ထိပ္ေပါက္၏။ သို႔ျဖစ္၍
ထိပ္ေပါက္ခံရေသာ ေက်ာင္း သားမိဘမ်ားက ဘုန္းႀကီးအား လာေရာက္
တုိင္တန္းရာ၊ ဘုန္းႀကီးက ဤကစားနည္းမ်ဳိးကို အားလံုး ေက်ာင္းသားမ်ားလည္း
ေက်ာင္း၀င္း အတြင္းမွ ေသာ္၎၊ အျပင္မွာေသာ္၎ မကစားရဟု ပညတ္ရေလ
သည္။ ထိုပညတ္ခ်က္ကို ကၽြန္ေတာ္ ႏွင့္ ညီအစ္ကို၀မ္းကြဲ မ်ားက
သေဘာမက်ၾကသျဖင့္၊ အာဏာ ဖီဆန္ကာ ရြာထဲတြင္ကစားၾကေလသည္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ကစားေနသည္ကို အျခားေက်ာင္းသားတစ္ဦး ႏွစ္ဦးက
ျမင္သျဖင့္ ဘုန္းႀကီးအား သြားေရာက္ တုိင္တန္းေသာအခါ ဘုန္းႀကီး က
ကၽြန္ေတာ္၏မိခင္ႏွင့္ ဦးေလးမ်ားကိုေခၚ၍ ၎တုိ႔ေရွ႕တြင္ပင္ ကၽြန္ေတာ္ တုိ႔အား
ျပင္းထန္စြာ႐ုိက္ႏွက္ေလေတာ့၏။ ကၽြန္ေတာ္မွာ ပဌမႀကိတ္မွိတ္၍ခံေသာ္လည္း ေနာက္ပိုင္းတြင္ သတိၱ မေကာင္းႏုိင္ေတာ့ဘဲ ငိုေလေတာ့ သည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္
ထိုသို႔သြားေရာက္တုိင္တန္းသူ ေက်ာင္းသား ကို ယေန႔တုိင္ အခဲမေက်ခ်င္လွ၊
ဤကဲ့သို႔ အလုပ္ပို ေမတၱာရိမ်က္ႏွာလို၊ မ်က္ႏွာရ အထက္ လူႀကီး အား
တုိင္ျခင္းေတာျခင္းကို ငယ္ငယ္ ကေလးကစ၍ ယေန႔တုိင္ ကၽြန္ေတာ္
အထူးစက္ဆုပ္လွသည္။ ယခု ေခတ္သစ္ေက်ာင္းမ်ားတြင္ ေက်ာင္းသားမ်ားအား
ဤအက်င့္မ်ဳိးကို အားမေပးဘဲ ေဖ်ာက္ဖ်က္ ေစသင့္ ေပသည္။ ဤအက်င့္မ်ဳိး ကား
အက်င့္ယုတ္ျဖစ္ေလသည္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔မိဘကား ပစၥည္းဥစၥာ အေတာ္
အတန္ရွိ၏။ ေၾကြးရွင္ ေျမရွင္ျဖစ္ရာ၊ ဆင္းရဲသားမ်ားႏွင့္ အမ်ားအျပား
ဆက္ဆံရေလသည္။ ကၽြန္ေတာ္ တုိ႔ မိခင္မွာ ဓနရွင္ကေလး အတန္းအစားထဲတြင္
သမာသမတ္ရွိ၍ စိတ္ေကာင္းရွိေလသည္။
သို႔ပင္ျဖစ္ေသာ္လည္း ရံဖန္ရံခါ ဆင္းရဲသားမ်ားက ေၾကြးမ်ားမဆပ္ႏုိင္၍
ႀကိမ္းေမာင္းေသာအခါ ကၽြန္ေတာ္ အထူး ပင္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိသည္။ ထိုအခါက
ကၽြန္ေတာ္ကား ေငြတိုးႀကီးစနစ္ဆိုးရြားပံုကို မ်က္၀ါး ထင္ထင္ ေတြ႕ခဲ့ရေလသည္။
မ်ားစြာေသာ ဆင္းရဲသားတုိ႔မွာ ေၾကြးတစ္ခါယူမိလွ်င္ ေၾကႏုိင္စ ရာ အေၾကာင္း
မရွိေပ။ ဤစနစ္ကို ယခုေခတ္သစ္တြင္ အလွ်င္အျမန္ ျပင္ဆင္သင့္သည္။ ၎ျပင္
ယခု လက္ရွိ ဆင္းရဲသား ေၾကြးၿမီမ်ားကို အားလံုးေလွ်ာ္ပစ္ရန္သင့္ေပသည္။
ထုိေၾကြးမ်ားမွာ အတိုး၏အၫႊန္႔ ေၾကြးမ်ားသာ ရွိေတာ့မည္ဟု ကၽြန္ေတာ္
ယံုမွားသံသယမရွိေပ။ ကၽြန္ေတာ္ကား ႂကြားရမည္ဆိုလွ်င္ မ်ဳိး ႀကီးေဆြႀကီး မွ
ေပါက္ပြားသူျဖစ္သည္။ (ဂ်စ္ဂ်စ္ခန္)အမွဴးရွိေသာ တ႐ုတ္တုိ႔၀င္ေရာက္ေႏွာက္ယွက္ ေသာ
အခါတြင္ ႏုိင္ငံျခားသား တုိ႔၏ လက္ေအာက္တြင္ မေနလို၍ လြတ္ရာကၽြတ္ရာ ယခု
ကၽြန္ေတာ္ ေမြးဖြားရာေဒသသုိ႔ စုန္ဆင္း ခဲ့ေလသည္ ဟု ဦးေလးတစ္ေယာက္က
ေျပာျပဘူးေလသည္။ အေလာင္း ဘုရားတတိယႏုိင္ငံေတာ္ ထူေထာင္စဥ္ အခါ က
တုိင္းျပည္မွာ ဖ႐ုိဖရဲျဖစ္၍ေနရာ ေရႊဘိုၿမဳိ႕မွ ဦးေအာင္ ေဇယ်ထ၍ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔၏
အဆက္ အႏြယ္ ပင္းမင္းႀကီး ဦးျမ(ဘြဲ႕မည္ေကာင္းေကာင္းမမွတ္မိ) ဆိုသူ
မွာလည္း မိမိနယ္ကို အုပ္စီး ေခါင္းေဆာင္ ၍ ဗမာ့ထီးနန္း ထူေထာင္ရန္
ၾကံေလသည္။ ေနာက္မွ အေလာင္းဘုရား ၏ ဘုန္းလက္႐ံုး အေၾကာင္း
ၾကားသိသည့္ အခါ၊ အေလာင္းဘုရားထံ၀င္ေရာက္၍ သက္ စြန္႔ႀကဳိးပမ္း
အမႈထမ္းေလသည္ဟုလည္း မွတ္သား ရဘူးသည္။
မင္းတုန္းဘုရင္လက္ထက္တြင္ သက္ေတာ္ရွည္အမတ္ျဖစ္ေသာ
ခမ္းပတ္မင္းႀကီးမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔၏အ မ်ဳိး အႏြယ္ပင္ ျဖစ္သည္ဟု ၾကားဖူးသည္။
မင္းတုန္းဘုရင္၏သမားေတာ္တစ္ဦး (လူမည္မွာ ဦးေက်ာ္ဇံ ျဖစ္ေလသည္။
ဘဲြ႕ကိုကားမသိ) မွာလည္း ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ အမ်ဳိးအေဆြပင္ျဖစ္ေလသည္။
စံုန႔ံသာၿမဳိင္ေရးေသာ ဆရာေၾကာ့မွာ ဦးေက်ာ္ဇံ၏ ေျမးပင္တည္း။
ရွင္အဂၢသမာဓိမွာလည္း ကၽြန္ေတာ္တုိ႔အမ်ဳိးဟုပင္ သိရသည္။ ကၽြန္ေတာ္ တုိ႔
ေဘးမွာ နတ္ေမာက္ၿမဳိ႕သူႀကီးျဖစ္ေလသည္။ စာတတ္သည္။ ဥာဏ္ထက္ သည္။
လက္ေျမာက္သည္။ စိတ္ထက္သည္ဟူ၍ ၾကားဖူးေလသည္။ မိမိအထက္ၿမဳိ႕၀န္ႏွင့္
မတဲ့၍ အလုပ္ျပဳတ္သျဖင့္၊ မႏၱေလးေရႊၿမဳိ႕ေတာ္သို႔တက္၍ အရာခံေနဆဲ
အနိစၥေရာက္သည္ဟု တစ္ခါက ပုရပုိက္ မွတ္တမ္း တြင္ ဖတ္ရဖူးသည္။ (စကားအလ်ဥ္းသင့္၍ ေရးရဦးမည္၊ ေရွးကလည္း ဒုိင္ယာရီေခၚ
ေန႔စဥ္မွတ္တမ္းရွိေလသည္။ အေခၚ အေ၀ၚ ကိုကား ေမ့သြားေလၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔
(ေဘး) အိမ္ႀကီးတြင္ ေတြ႕ဘူးေသာ ပုရပုိက္မ်ားတြင္ ကၽြန္ေတာ္ တုိ႔ ေဘး ေန႔စဥ္
ဘာလုပ္သည္၊ ဘယ္သြားသည္စသည္ကို မွတ္သားခ်က္မ်ား ေတြ႕ရေလ သည္။)
ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေဘးတြင္ အစ္ကိုႏွင့္ညီႏွစ္ေယာက္ရွိသည္ဟု သိရသည္။
အစ္ကိုႀကီးမွာ ရန္ကုန္ဆိပ္ကမ္းအုပ္ျဖစ္သည္ဟု သိရသည္။ ညီအငယ္
တစ္ေယာက္ မွာ တလုပ္ၿမဳိ႕၀န္ ဦးဘြားယူ ေခၚ၏။ ျမင္းကြန္း-ျမင္းခံုတုိင္တုိ႔၏
ငယ္ဆရာျဖစ္သည္။ ၎မင္းသားမ်ားအထတြင္ ျမင္းကြန္းမင္းသားတုိ႔ အတြက္
ဓားျပ တုိက္၍ ေငြရွာေပးရေလသည္။ ထိုအခ်က္ကို ေနျပည္ေတာ္ က သိေလ၍
ဦးဘြားယူ ရာထူးမွ က်ေလသည္။ ကၽြန္ယံု၏သစၥာႀကီးမႈေၾကာင့္၎၊
အမႈမထင္ရွား၍၎ မင္းတုန္းမင္းကဲ့သုိ႔ သိမ္ေမြ႕ေသာ မင္း လက္ထက္ျဖစ္၍၎
အသက္ခ်မ္းသာရေလသည္။
နာမည္ေက်ာ္ ဦးမင္းေရာင္ (ဗိုလ္လေရာင္)မွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အဖြား၏
တူေတာ္သည္။ ဦးမင္းေရာင္ကား လက္႐ုံး အားကိုး ျဖစ္သည္။ အမုိက္ဆံုး
ဆိုသူမ်ားကို တပည့္လုပ္ထားသည္။ ၎၏ တပည့္တစ္ေယာက္ (နာမည္ကား
မမွတ္မိ) သည္ဇာတ္ပြဲမ်ားတြင္ လူပ်က္ပ်က္ သည့္အခါ လူမ်ားရယ္တံုးမရယ္၊
အမ်ားရယ္ၿပီးမွ တေယာက္ တညး္ က်ယ္ေလာင္စြာ အၾကာႀကီး ရယ္တတ္သည္ဟု
သိရသည္။ ဤကဲ့သို႔ အရြဲ႕တုိက္ ရသည္ ကို ဗိုလ္လေရာင္ ေတြ႕၍ အားရကာ
ဆုခ်ေလေလေတာ့သည္။ တခါလည္း ၎၏တပည့္ႏွင့္ ၎၏ညီ သံုးၿမိဳ႕၀န္
ဦးမင္းေမာင္၏ တပည့္တို႔သည္ ၎တို႔၏ ဘြားမယ္ေတာ္ပ်ံတြင္ လက္ေ၀ွ႕ထုိးၾက သည္။ ဦးမင္းေရာင္ ၏ တပည့္ ႐ႈံးသည္။ ညီျဖစ္သူ ဦးမင္းေမာင္က
မိမိတပည့္ႏိုင္သျဖင့္ ပု၀ါတပိုင္ ဆုခ်ေလသည္။ ထုိအခါ ဗိုလ္လေရာင္ က မခံခ်င္၍
မိမိတပည့္ကို ႐ႈံးလ်က္ႏွင့္ပင္ ပုဆိုးတစ္ထည္ ဆုခ်ေလသည္။
တစ္ခါလည္း ၾကက္သားဟင္း စားလို၍ ဦးမင္းေမာင္ အား
ၾကက္အသတ္ခုိင္းေလသည္။ ဦးမင္းေမာင္ကား ဗိုလ္လေရာင္ႏွင့္မတူ လူေပ်ာ့
ျဖစ္ေလသည္။ ေစာင္းတီး သီခ်င္းဆိုေတာ္သည္။ စကားေျပာခ်ိဳသာသည္။
အထက္ လူႀကီးမ်ား၏ အခ်စ္မင္းေမာင္ ၾကက္မသတ္ႏိုင္။ ထုိ႔ေၾကာင့္
ဗိုလ္လေရာင္ က သူကိုယ္တုိင္ သတ္၍ ခ်က္စားေလသည္။ ပိုသည့္ဟင္းကို
ညီအားမေကၽြးဘဲ ေခြးေကၽြးပစ္ေသာ ဟူ၏။ (ဤကား ကၽြန္ေတာ္၏
အမ်ိဳးအႏြယ္အေၾကာင္း သိသမွ်ပင္တည္း)
(ေက်ာင္းသားဘ၀)
ကၽြန္ေတာ္၏ မိခင္ဘခင္ႏွစ္ဦးစလံုးမွာ ဥာဏ္ေကာင္းေသာ အမ်ိဳး
ျဖစ္ေလသည္။ ကၽြန္ေတာ္၏ ဘခင္သည္ ေရွ႕ေန စာေမးပြဲ တြင္ ဗမာတျပည္လံုး
တတိယစြဲခဲ့ေလသည္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ညီအစ္ကိုအားလံုးလည္း ဥာဏ္ေကာင္း
ၾကသည္။ သို႔ေသာ္ ဒုတိယအစ္ကိုႀကီး ကား စာသင္အထူးပ်င္းေလသည္။
ကၽြန္ေတာ္၏ မိခင္ဘခင္ႏွစ္ဦးစလံုးမွာ ဥာဏ္ေကာင္းေသာ အမ်ိဳး
ျဖစ္ေလသည္။ ကၽြန္ေတာ္၏ ဘခင္သည္ ေရွ႕ေန စာေမးပြဲ တြင္ ဗမာတျပည္လံုး
တတိယစြဲခဲ့ေလသည္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ညီအစ္ကိုအားလံုးလည္း ဥာဏ္ေကာင္း
ၾကသည္။ သို႔ေသာ္ ဒုတိယအစ္ကိုႀကီး ကား စာသင္အထူးပ်င္းလွ၍
အျခားညီအစ္ကို မ်ားကဲ့သို႔ ေပါက္ေပါက္ေရာက္ေရာက္ ပညာ မတတ္ေပ။
ကၽြန္ေတာ္၏ အစ္ကိုမ်ား၊ ၀မ္းကြဲအစ္ကိုမ်ား၊ ဦးေလးမ်ား မွာ မိမိတို႔ဆုိင္ရာ
ေက်ာင္းစာေမးပြဲမ်ားတြင္ ထိပ္တန္းက်က် ေအာင္ျမင္ၾကသူမ်ားခ်ည္း
ျဖစ္ေလသည္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔၏ မိဘမ်ားသည္ ပညာကိုလည္း အထူးလိုလားသည္။ ကၽြန္ေတာ္၏ အစ္ကုိ မ်ားကို ငါးႏွစ္သားအရြယ္မွစ၍
ေက်ာင္းထားခဲ့ေလသည္။
ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္ သာ အငယ္ဆံုးျဖစ္၍ အလိုလိုက္ကာထားသျဖင့္
အသက္၈ႏွစ္ေရာက္မွသာလွ်င္ ေက်ာင္းစ ေနရေပသည္။ ကၽြန္ေတာ္
ေက်ာင္းေနလာရင္း ေျပာျပရဦးမည္။ ကၽြန္ေတာ္၏ အထက္ အစ္ကို
ကိုေအာင္သန္း အား ျမန္မာ ၆တန္းတြင္ ရွိသည္။ ကၽြန္ေတာ္မွာ အသက္ ၈ႏွစ္ထဲ
ေရာက္ေသာ္လည္း ေက်ာင္း တြင္ မေနရေသးေခ်။ ရွင္ျပဳအခမ္းအနားျဖင့္
ကိုေအာင္းသန္းတုိ႔ ရွင္ေလာငး္ဆင္ေသာအခါ ကၽြန္ေတာ္လည္း ရွင္ေလာင္း
ဆင္းေသာအခါ ကၽြန္ေတာ္လည္း ရွင္ေလာင္းျဖစ္ခ်င္သျဖင္႔ မိခင္အား ပူဆာ
ေလသည္။ ထုိအခါ မိခင္က ရွင္ေလာင္းလုပ္တဲ့ သူသည္ စာတတ္မွ ျဖစ္သည္ဟု
ေျပာျပသျဖင့္ ေက်ာင္းေန ပါေတာ့မည္ ဟု ဂတိေပးကာ ထုိတြင္မွ ေက်ာင္းစေန
ျဖစ္ေလသည္။
တန္းေက်ာ္တက္ခဲ့ရျပန္သျဖင့္ ေလးႏွစ္ႏွင့္ ၁၀တန္း ေအာင္ျငမ္သည္။
အဂၤလိပ္၊ ျမန္မာသတၱမတန္း စာေမးပြဲ တြင္ ဗမာတျပည္လံုး န၀မ စြဲခဲ့၍
အထက္တန္း စေကာလားရွစ္ ရခဲ့သည္။ ဗုဒၶဘာသာေက်ာင္းႏွင့္ အမ်ိဳးသား
ေက်ာင္းမ်ား တြင္ ပဌမစြဲခဲ့၍ ဦးေရႊခုိဆု ကို ရရွိခဲ့ၿပီးသည္ေနာက္၊
ရန္ကုန္တကၠသိုလ္တြင္ ၆ႏွစ္ခြဲမွ် ေနခဲ့ သည္။ ႏိုင္ငံေရး စိတ္သန္မႈေၾကာင့္
ေက်ာင္းစာမ်ားကို မေလ့က်က္သျဖင့္ (ဘီေအ) အထက္တန္း အထိေအာင္႐ုံသာ
ေအာင္ခဲ့သည္။ (ဘီေအ) အထက္တန္းႏွစ္တြင္ ေက်ာင္းသား သပိတ္ေခါင္းေဆာင္တစ္ဦး
ျဖစ္၍ အလုပ္႐ႈပ္သျဖင့္ (ဘီေအ) စာေမးပြဲ တစ္ႏွစ္မေျဖပဲ ေနခဲ့ရသည္။ ေနာက္
(ဘီအယ္လ္) အတန္းကို တက္ခဲ့သည္ အတန္းလည္း မွန္မွန္မတတ္ စာအုပ္လည္း
မရွိ မွတ္စုလည္း မထား။ စာလည္း မၾကည့္ မိမိစိတ္သန္ရာ ႏိုင္ငံေရးကိုသာ
လုိက္စားသျဖင့္ (ဘီအယ္လ္) ပထမႏွစ္စာေမးပြဲတြင္ က်႐ႈံးေလသည္။ ဤကား
ကၽြန္ေတာ္တစ္သက္တြင္ လိုက္စားသျဖင့္ စာေမးပြဲပထမဆံုးႏွင့္ေနာက္ဆံုး က်႐ႈံး
ျခင္းပင္ ျဖစ္ေပသည္။
က်႐ႈံးေသာ္လညး္ ဥပေဒရာဇ၀င္ျဖစ္ေသာ ပထမေမးခြန္းစာတြင္
ကၽြန္ေတာ္ ပထမရခဲ့သည္။ ဒုတိယ (ဘီအယ္လ္)ႏွစ္တြင္ ႏွစ္ေစ့ေအာင္ ကၽြန္ေတာ္
မေနေတာ့ေပ။ ဥေရာပတုိက္တြင္ ျမဴးနစ္စာခ်ဳပ္မခ်ဳပ္ဆိုမီ စစ္ျဖစ္မတတ္
အေျခအေနႏွင့္ ဗမာ ျပည္တြင္ အဓိက႐ုဏ္း အေျခအေနမ်ားကို ေထာက္ဆ၍
တုိင္းျပည္ အတြက္ ကိုယ္ထိ လက္ေရာက္လုပ္ကိုင္ရန္ ေက်ာင္းမွ ႏွစ္၀က္တြင္
ထြက္၍ သခင္ဘ၀သို႔ ေျပာင္းခဲ့သည္။ ျမန္မာစာသင္ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းေနရစဥ္က
ကၽြန္ေတာ္ အထူးမေပ်ာ္ႏိုင္သည့္ အခ်က္ တခ်က္ ရွိေလသည္။ ထုိအခ်က္မွာ
ကစားခုန္ျခင္း၊ ကေလးဘ၀သစ္ပင္တက္၊ ေရကူးအလုပ္မ်ိဳး ပိတ္ပင္ျခင္းပင္
ျဖစ္ေလသည္။ ဤအခ်က္တြင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ မိဘမ်ားလည္း တစ္သေဘာ
တည္းေလာက္ပင္ ရွိသည္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔မွာ သစ္ပင္ တက္ျခင္း၊ ေရကူးျခင္း
စေသာ ကိုယ္လက္ က်န္းမာ က်င္လည္မႈကို ေလ့လာခြင့္မရ၊ သစ္ပင္
တက္သည္ကို ျမင္လွ်င္ အဆိုအမည္ခံရသည္
ေရကူးသည္ကိုျမင္လွ်င္ အ႐ုိက္ခံရသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ယေန႔အထိ
ကၽြန္ေတာ္မွာ ဥာဏ္ပညာ မွ အခြင့္ အလမ္း ရခဲ့ ၍ ေပါက္ေျမာက္ခဲ့သေလာက္
ကိုယ္လက္က်န္းမာက်င္လည္ေရးတြင္ အခြင့္အလမ္း မရခဲ့၍ မ်ားစြာ
ခ်ိဳ႕ယြင္းေနေပသည္။ ေရနံေခ်ာင္းအမ်ိဳးသား ေက်ာင္းေနစဥ္ ကလည္း
အခြင့္အလမ္းမရခဲ့၊ မရခဲ့သည္မွာ အမ်ိဳးသားေက်ာင္းျဖစ္သည့္အတုိင္း၊ ဆင္းရဲ
သျဖင့္ ကစားခုန္စား၊ ေလ့က်င့္ရာေနရာ၊ ကိရိယာ၊ တန္ဆာပလာမ်ား
မထားႏိုင္၍ပင္ ျဖစ္သည္။ ဗမာျပည္တြင္ ဘုန္းႀကီးမ်ားႏွင့္ ေရွးလူႀကီးမ်ား၏ အခ်ိဳ႕
အယူအဆမ်ားကို ေခတ္ႏွင့္ေလ်ာ္ေအာင္ ျပဳျပင္သင့္ေပသည္။ သို႔မဟုတ္လွ်င္
ဗမာျပည္ႏွင့္ ဗမာလူမ်ိဳး တို႔ အေျခေနသည္ တိုးတက္သင့္သေလာက္
တိုးတက္မည္ မဟုတ္ေခ်။
ပညာဆိုသည္မွာ စာအုပ္စာတမ္းတတ္၍ စာသိမႈကို ပညာဟု မဆိုေပ။
ပညာသည္ "အတိုင္းအဆမထင္" အလြန္ က်ယ္ေျပာ နက္နဲ လွေပသည္။ ကမၻာရွိ
စာအုပ္အားလံုးပင္လွ်င္ ပညာအားလံုးကို ေလာကျပင္က်ယ္ တည္းဟူေသာ
ေက်ာင္းႀကီး၌ ကၽြႏ္ုပ္တို႔သည္ ပုခက္ တြင္းမွ ေျမႀကီးထဲသို႔ ေရာက္သည္ အထိ
ပညာသင္သားမ်ား ျဖစ္ေနၾကေစသည္။ ထို႕ေႀကာင့္ ပညာသင္ႀကားမႈသည္
အမွန္စင္စစ္အားျဖင့္ လူ၏ တသက္ပန္တြင္ ကုန္ဆုံးသည္ဟု မဆိုႏိုင္ ေပ။
ပညာတတ္သူသည္ ေလာကရိွအရာရာကို အခြင့္အလမး္လိုက္
ဆင္ျခင္သုံးသပ္ႏိုင္စြမ္း ေသာ ဥာဏ္အားလုံး ကို၄င္း၊ မိမ္ဥာဏ္အျမင္အရစိတ္ေန
စိတ္ထား ဓိတ္ဓါတ္ကို၄င္း၊ (Emotion of The Education)
ျပဳျပင္ျပဳစုစီမံထားခဲ့သူသာလွ်င္ ျဖစ္သည္။ ဘီေအပင္ ေအာင္ေစကာမူ၊ ပါရဂူဘြဲ႕ႀကီး ပင္ရေစကာမူ၊ ပညာဆိုေသာ သဘာ၀အဓိပၸါယ္ကို ေကာင္းစြာ
သုံးသပ္ နားလည္းျခင္းမရိွခဲ့ေသာ္ တကယ္ အရာမေရာက္ အသုံးမ၀င္ေပ။
ပညာသည္ စာအုပ္ မ်ားထဲ၌သာရိွသည္မဟုတ္ စာအုပ္ေက်ာ္၍ ျမင္စြမ္းႏိုင္ျခင္းကို
ေဆာင္ႏိုင္ရေပမည္။ ပညာသည္ လူ၏ဥာဏ္မ်ားကို တိုးတက္ေစရမည္။ လူထု၏
ဆႏၵအားလုပ္အားကို ႏူးၫႊတ္ေစ ရမည္။ ရာဇ၀င္သိ႐ုံသမဟုတ္၊ ရာဇ၀င္ကို
ဖန္တီးေစရမည္။ ေလာကဓါတ္ပညာ ကို သိ႐ုံသာ မဟုတ္၊ ေလာကဓါတ္ပညာကို
တိုးခ်ဲ႕ႏိုင္ရမည္။
ပထမပညာကို သိ႐ုံသာမဟုတ္၊ ေျမသစ္၊ ေရသစ္၊ ေတာေတာင္တို႕ကို
ရွာေဖြစုံစမ္းႏိုင္စြမ္းရိွေစရမည္။ ေလာကအေႀကာင္းကို နားလည္ေစ႐ုံသာ
မဟုတ္သည့္ ထက္ေကာင္းေသာေလာကကို ဖန္ဆင္းႏိုင္ေစရမည္။
ဤကားပညာ၏ သ႐ုပ္အက်ဥ္းမွ်ပင္တည္း။ ပညာသည္ ကာလ၊ ေဒသ၊
ပေယာဂႏွင့္ ယွဥ္ရ မည့္ပညာတြင္ သညာလည္းပါသည္။ ဥာဏ္ႏွင့္လည္း
ယွဥ္ရမည္။ ဥာဏ္ခ်မ္းသာ တိုးတက္ ၍"သညာ" မရိွပါမူလည္း ဤမွ်ပိုမိုဆန္းက်ယ္
အေျပာက်ယ္လွေသာ ေခတ္သစ္အေႀကာင္းကို နားမလညႏိုင္ေပ။
ေလာကဓါတ္ပညာကို အတတ္မသိဘဲ ေလာကဓါတ္ပညာဥာဏ္
ကိုသုံးလွ်င္ ေလာကဓါတ္ပညာ၏ တန္ဘိုးကို ဒင္ျပည့္မသုံးႏိုင္ေပ။ တိုင္းျပည္
အေျခအေန၊ ျပႆနာ၊ ေခတ္၏ အေျခအေနႏွင့္ မယွဥပါမူ တိုင္းျပည္ ေထာင္ျခင္း
ေခတ္ျပင္ျခင္းမျပဳႏိုင္ေပ။ ေမြးကတည္းက ေသသည့္ အထိ အယူ၀ါဒ
အေျပာင္းအလ ဲမရိွသူသည္ ပညတ္သည္ဟု မဆိုႏိုင္ေပ၊ လူတစ္ေယာက္၏ သက္တမ္းတြင္ အစပထမက သိျမင္လာေသာ စိတ္ေနစိတ္ထား၀ါဒတို႕သည္
အမွန္ခ်ည္းမဟုတ္၊ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲရမည့္သာတည္။
ယေန႕အယူအဆႏွင့္ နက္ျဖန္အယူအဆတို႕မွာ တူခ်င္မွတူေပမည္။
အမွန္ကား လူတစ္ဦး၏ တစ္ဘ၀တြင္ ကၽြႏု္ပ္တုိ႕သည္ အယူ၀ါဒ
ေျပာင္းလဲျခင္းမ်ားကို ေတြ႕ေသာအခါ ထိုလူသည္သမာဓိ မတည္ ေရွ႕ေနာက္ မညီ
ဟု ထင္မွတ္မွားေလသည္။ သမာဓိမတည္ျခင္းသည္ ကိုယ္က်င့္တရားေဖာက္ လႊဲ၊
ေဖာက္ျပန္ျဖစ္ျခင္း ေပတည္။ ၀ါဒေျပာင္းမႈမွာ ဥာဏ္အျမင္၏ေျပာင္းလဲမႈေႀကာင့္
သမာဓိမတည္ ျခင္းမဟုတ္ေပ၊ တနည္း တိုးတက္ျခင္း ေပတည္း။
အမွန္အားျဖင့္ သမာဓိဆိုေသာစကားကို နက္နက္နဲနဲဆင္ျခင္လွ်င္
ေလာကရိွ လူအေပါင္းတို႕မွာ သမာဓိလက္ကိုင္ရရိွသူ ရိွေပသည္။ သမာဓိ
ဆိုသည္မွာ ေလာက၏ အေကာင္းအဆိုး၊ အက်ိဳး အျဖစ္အပ်က္၊ သနစ္စုံကို
ပိုင္းျခားထင္ထင္သိျမင္၍ ဆင္းရဲလည္း၀မ္းမနည္း၊ ခ်မ္းသာလည္း ၀မ္းမသာ၊
ပကတိစိတ္ထား ဥာဏ္အျမင္အရ လူခ်ီးမြမ္း၊ လူကဲ့ရဲ႕မႈ ေဘးဒုကၡအႏၱရာယ္တို႕ကို
မထိတ္မလန္႕ တမတ္တည္း တည္ၿငိမ္စြာ ရိွျခင္းကို ဆိုေလသည္။
ဘုရားအစရိွေသာ သူေတာ္ေကာင္းတို႕၏ စိတ္တည္ေနပုံမ်ိဳးတည္း။
သုိ႕ျဖစ္ရာ သာမန္ကိုယ့္က်င့္အမူအရာ ဘမ္းျပ တည္ၿငိမ္မႈကို လူအေပါင္း က
သမာဓိ ဟု လူမ်ားေျပာစမွတ္ျပဳႀကေလသည္။ အမွန္စင္စစ္ကား-ထိုဘမ္းျပ
တည္ၿငိမ္မႈ ေနာက္တြင္ မည္မွ်အတြင္း ေဖာက္လႊဲေဖာက္ျပန္မႈမ်ား
တိုးပြားမ်ားျပားသည္ကို လူအေပါင္း တို႕ မစဥ္းစားမိႀကေခ်။ ကၽြန္ေတာ္သည္
ဣေျႏၽၵႀကီး၍ မ်က္ႏွာထားအလြန္တည္သူ တေယာက္ ဟု အသိအမွတ္ အျပဳခံရေလ သည္။ ကၽြန္ေတာ္၏ကိုယ္အမူအရာ စိတ္ထားသ႐ုပ္တို႕သည္
ေဖာက္လႊဲ ေဖာက္ျပန္ သေဘာကို မျပေပ။ သို႕ေသာ္အကယ္ပင္
ကၽြန္ေတာ္သည္သမာဓိရိွ၏။ မည္မွ် သမာဓိ တရားကို ပိုင္ဆိုင္ေပသ နည္း။
ကၽြန္ေတာ္သာလွ်င္ အသိဆုံးျဖစ္ေပသည္။ ကၽြန္ေတာ္၏ အတြင္း လႈပ္ရွားမႈတို႕ကို
ဤစာအုပ္ ကိုဖတ္ရင္းဖတ္ရင္း ေတြ႕ျမင္ႀကရေပလိမ့္မည္။
ကၽြန္ေတာ္ ၏ အတြင္းလႈပ္ရွားမႈမ်ားကား သမာဓိတရား ကို
လုံး၀မပိုင္ဆိုင္ေသးျခင္း၏ အမွတ္လကၡဏာပင္တည္း။ ယခုလည္း
ကၽြန္ေတာ္သမာဓိတရားကို ပိုင္ၿပီေလာ။ လုံး၀မပိုင္ဆိုင္ေသးေပ။ ထို႕ ေႀကာင့္
လူတိုင္း ပိုင္ဆိုင္ျခင္း မရိွေသးေသာ သမာဓိတရားကို စကားလုပ္မဆိုႀကပါႏွင့္ဦး။
လူတစ္ေယာက္ ဥာဏ္အျမင္ လႈပ္ရွား ေျပာင္းလဲ မူ၀ါဒေျပာင္းလဲမႈကို
သမာဓိမတည္ ဟု တံဆိပ္ အ႐ိုက္ မေစာသင့္ေပ။
ဥပမာ အားျဖင့္ လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္မ်ားက အရွင္အာဒိစၥ၀ံသဆိုေသာ
ကိုယ္ေတာ္အား သာသနာေတာ္တြင္ ဘိကၡဴနီမမ်ား ရိွသင့္သည္ဟု စာအုပ္တအုပ္
ေရးသားမႈေႀကာင့္ ၀ိုင္းပယ္ႀက၏။ သပိတ္ေမွာက္ႀက၏။ အမွန္ကား
သူ၏ေျပာင္းလဲမႈသည္ မွားခ်င္လည္းမွားေပမည္။ သုိ႕ေသာ္လည္း ပုထုဇဥ္တို႕၏
ဂတိ အလားျဖင့္ အမွားမရိွသူ မရိွ။ အမွားသိမွ အမွန္ျမင္ေလသည္။
အမွားတခါလုပ္မိ လွ်င္ အမွားႏွစ္ခါ လုပ္မိေသာ အခါ မွန္လာေပလိမ့္မည္။
သို႕ေသာ္လည္း မွားပင္မွားေစကာမူ၊
မိမိဥာဏ္အျမင္အေလွ်ာက္ေျပာင္းလဲမႈမွာ ရိွအပ္သည္သာ တည္၊ ေလွနံဓါးထစ္ ဆိုေသာ အလုပ္အေျပာအေတြးတို႕မွာပညာ၏ အဓိပၸါယ္ဆန္႕က်င္ဘက္ေပ
တည္း။
ဗုဒၶေဂါတမ သည္ သဗၺညဴတ ေရႊဥာဏ္ေတာ္ကို ေျခာက္ႏွစ္တိုင္တိုင္
အမွားအမ်ိဳးမ်ိဳးကို ေက်ာ္ကာ ရွာေဖြ ေတြ႕ရိွ ခဲ့ေလသည္။ ထိုဥာဏ္ေတာ္ရွာေဖြရန္
စိတ္ပိုင္းျဖတ္ေသာအစ၌ သိဒၶတၳမင္းသားသည္ မိမိ ဥာဏ္အျမင္ အရ
အႏုမာနမ်က္ရမ္းဆ၍ ေျပာင္းလဲမႈရိွလာေလသည္။
အလွယ္လွယ္အေျပာင္းေျပာင္း အေသာင္းမကေသာ ေမာင္းမမိႆ
ံေခၽြရံပရိသတ္တို႕ႏွင့္တကြ၊ နန္းသုံး ေဆာင္၀ယ္ မင္းစည္းစိမ္ ကို စြန္႕ပယ္၍ေသာင္မျမင္ကမ္းမျမင္ ရေသ့၊ ရဟန္းအသြင္ေလ်ာ္ေတသကၤန္း တို႕ ၀တ္ဆင္၍
"ဘိကၡဴနီသီေလာတိယာစနသီေလာတီ ဘိကၡဴ"ဟူသည္ႏွင့္အညီ၊
သူေတာင္းစားဘ၀မ်ိဳးသို႕ ေျပာင္းလဲမႈ သည္ သာမန္ပကတိ
မ်က္စိအားျဖင့္ႀကည့္လွ်င္ ႐ူးသည္မိုက္သည္ဟု ဆိုရေပမည္။ မိမိ၏ မင္းစိတ္
မင္း၀ါဒကို ဆန္းက်ယ္ေသာ ေလာကစိတ္၊ ေလာက၀ါဒ အား
ဤသုိ႕ေျပာင္းလြဲခဲ့ေလသည္။
(ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း)
ၿပီးပါၿပီ.....
ဂ်ပန္စစ္အတြင္းက တစ္စြန္းတစ္စ ေရးခဲ့သည္...